جمال

وقتی کسی در میان یک جمع بخواهد گام‌هایش را طوری بردارد که مثل دیگران نباشد، یا جلو می‌افتد یا عقب. اگر گام‌هایش به استواری اعتقاداتش باشد جلو می‌افتد وگرنه نه. و همین که از جمع جلو افتاد سختی‌اش شروع می‌شود. اولین‌اش تنهایی است. و انتهایش انقطاع است. شاید این دو در ظاهر شبیه هم باشند اما به اندازه فاصله میان مبدأ تا مقصد از هم دور‌اند. و مرکب هر دو ابتلاست.

پ.ن:

سعدی چه خوش گفته: من در میان جمع و دلم جای دیگرست