جاده عشق
میدانی بانو! جاده عشق را باید دو نفری پیمود. خدا برای کسانی که میخواهند در جادهی عشق قدم بگذارند و به مقصد برسند این طور خواسته. که دو نفری، پا به پای هم، همراه و همسر یکدیگر به سمت بینهایت بیایند. نه اینکه آنهایی که تک میآیند به مقصد نمیرسند، نه، ولی دیر میرسند.
جاده عشق لغزنده است. مخصوصا این روزها که راههای انحرافیاش هم توی بازار انسانیت زیاد شده. دستانداز دارد. سربالایی هم تا دلت بخواهد. فرقی نمیکند زوج قصد رحیل کرده باشی یا تک؛ مشکلاتش برای همه هست. ولی آنهایی که دو تایی سفر میکنند راحتترند. همراه و همدمی دارند که سختیهای سفر را کم میکند.
امیدوارم همسفر خوبی برای هم باشیم.
پینوشت:
1. روزهای مجرد زیستن با همه فراز و نشیبش تمام شد.
2. بالاخره این وبلاگ مخاطب خاصش را پیدا کرد.
- ۹۲/۰۵/۲۴