جمال

یکی دارد در قلبم فریاد می‌زند. داد و هوار راه انداخته. دائم یکی را صدا می‌زند. انگار دنبال گمشده‌ای است. دل‌آشوبی امانم را بریده. زیر خروارهای وجودم چیزی پنهان شده. هر چه خودم را زیر و رو می‌کنم فایده‌ای ندارد. پیدایش نمی‌کنم.

گشمده‌ باز هم گم شده.

پی‌نوشت:

- دارم دست و پایم را جمع و جور می‌کنم. توشه‌ای ندارم اما آماده رفتن شده‌ام.

- کسی هست روزه سکوت را جایز بداند؟