جمال

دوست داشتم حرف‌هایم را برایت بنویسم. می‌شد همین حرف‌ها را پشت تلفن زد. ولی همه لطف نامه به این است که حرف‌های داخلش حرف‌هایی است از جنس راز. حرف‌هایی است که بین فرستنده و گیرنده می‌‌ماند، می‌شود جزئی از وجودشان، جزئی از زندگی‌شان. حس نوشتن نامه برای فرستنده، و دریافتش برای گیرنده از آن حس‌هایی است که فقط عده‌ی کمی از آدم‌ها آن را تجربه می‌کنند.

خدا هم وقتی می‌خواهد با بنده‌هایش حرف بزند و درد دل کند برایشان نامه می‌فرستد. آنقدر نامه می‌فرستد که می‌شود کتاب. اصلا برای رساندن حرف‌هایش به بنده‌هایش پیک مخصوص هم تعیین می‌کند. اسمش را می‌گذارد «رسول»؛ فرستاده.