جان‌مایه جهان
چهارشنبه, ۱۱ بهمن ۱۳۹۱، ۰۲:۳۱ ب.ظ
کوچه را دیده‌ای وقتی منتظر کسی هستی؟ برایت آنقدر دور و دراز می‌شود که انگار عالم انتهایی ندارد. عقربه‌های ساعت را دیده‌ای؟ مثل این است که پای رفتن‌شان می‌لنگد. آفتاب را چطور؟ نورش بی‌رمق می‌زند و گرمایش بی‌جان. یا آسمان؛ با همه وسعتش تنگ می‌آید.
برای مائی که به زمین چسبیده‌ایم، جان‌مایه جهان که نباشد؛ جهان چیزی ندارد به آدمیان ارزانی کند.
عاقبت غربی ترین دل نیـز عاشق می شود