جمال

آدم‌ها یک شبه از اصول و راه و روش زندگی و بندگی‌شان دست نمی‌کشند. مرور زمان و جهت‌گیرهای زمانه آنها را به این سمت می‌کشاند. بعضی‌ها خودشان هم نمی‌فهمند که روزی «چنان» زندگی می‌کرده‌اند و حالا «چنین». و این افراد خسارت‌زده‌ترین‌اند. آنهایی هم که می‌فهمند دو حالت دارند. یا آنقدرها شهامت دارند که برگردند و دوباره زندگی‌شان را بسازند، یا از ترس حرف مردم و منا‌فع‌شان ترجیح می‌دهند به آنچه اسم زندگی رویش گذاشته‌اند، ادامه بدهند.

آدم باید خودش را ثبت کند. روز و شبش را محک بزند؛ با هر چه اصول زندگی و بندگی می‌نامندش. اینجاست که معلوم می‌‌شود چرا اینقدر به حسابرسی روزانه سفارش کرده‌اند؛ تا یک وقت آدمی راه را گم نکند، خودش را از دست ندهد، و حیاتش به ممات تبدیل نشود.